١ ISLAM | praktyka

Cudzołóstwo czy igraszki?

źródło: różne

Abu Hurayrah przekazał, że Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) powiedział:
„Allâh zapisał synom Adama ich udział w cudzołóstwie, i nieuniknione jest aby ich ominęło. Cudzołóstwo oczu jest patrzeniem, a cudzołóstwo języka jest mową. Jego „nafs” (dusza) pragnie i pożąda, a jego intymne części potwierdzają to lub przeczą.” (Sahih al-Buchâri, [eng. trans. Volume 8, Book 74, Number 260] i Muslim, 4801)

Imam An-Nawawi powiedział w komentarzu do Sahih Muslim:

„Znaczenie tego hadisu jest takie, że synowie Adama mają zapisany swój udział w cudzołóstwie. Niektórzy z nich dopuszczają się cudzołóstwa w praktyce, oddając się zakazanym stosunkom seksualnym. Inni dopuszczają się cudzołóstwa w przenośni, patrząc na to co zakazane, słuchając zakazanych opowieści lub piosenek cudzołóstwa, lub czegokolwiek co do tego może prowadzić. Mogą też [dopuścić się tego] dotykając lub całując kobietę nie-mahram, rozmawiając z taką kobietą w sposób zakazany i tak dalej. To są wszystko rodzaje metaforycznego cudzołóstwa, a ich części intymne to potwierdzają lub przeczą, tak że rzeczywiste cudzołóstwo może mieć miejce lub nie. A Allah wie najlepiej.”

Innym przykładem na to, że jedynie stosunek seksualny podlega karze chłosty lub ukamienowania, jest następująca historia. Abu 'Uthmân an-Nahdî, Qisâmah Bin Zayd i Abû Bakrah przekazali że trzech mężczyzn (Abû Bakrah, Szibl Bin Ma’bid i Abû `Abdillâh Nâfi’) przyszło do `Umara (niech Allah będzie dla niego Miłosierny) świadcząc że widzieli jak al-Mughîrah Bin Szu’bah dopuścił się cudzołóstwa. Twarz `Umara poczerwieniała, i strasznie się zdenerwował. Następnie przyszedł czwarty mężczyzna (Abû `Uthmân Ziyâd) aby złożyć świadectwo, i `Umar powiedział: „Jesteś człowiekiem który, jeśli Allâh zechce, nie złoży fałszywego świadectwa.” Ziyâd powiedział: „Jeśli chodzi o zinâ, to nie byłem tego świadkiem, ale zaprawdę widziałem brzydką sytuację.” Słysząc to, `Umar wykrzyknął: „Allâhu Akbar! Chwała Allahowi który nie zezwolił aby Szatan się ucieszył z niepowodzenia wspólnoty Muhammada.”

Następnie `Umar nakazał aby wychłostano tych trzech świadków, którzy zaświadczyli o cudzołóstwie.” (Przekazał at-Tahaui, Ibn Abi Szaybah i inni. Szeich al-Albâni potwierdził autentyczność tego przekazu w Irwâ’ ul-Ghalîl, 2361)

I kara którą ci trzej otrzymali, zgodna jest z tym co Allâh objawił: 
{A tym, którzy oskarżają kobiety godne, a nie mogą przyprowadzić czterech świadków, wymierzcie osiemdziesiąt batów i nie przyjmujcie od nich nigdy świadectwa. To są ludzie szerzący zgorszenie.}
(Surah an-Nûr, 24:4)

I Allâh objawił: 
{Ci, którzy rzucają oskarżenie na kobiety cnotliwe, beztroskie, ale wierzące, będą przeklęci na tym świecie i w życiu ostatecznym. Dla nich kara będzie straszna}
(Surah an-Nûr, 24:23)

I Allâh objawił:
{A ci, którzy oskarżają swoje żony, a nie mają świadków oprócz siebie samych, złożą przed Bogiem czterokrotne świadectwo, iż są prawdomówni; a piąte świadectwo po to, aby przekleństwo Boga zaciążyło nad każdym z nich, jeśliby był kłamcą. A kara będzie odsunięta od kobiety, jeśli ona zaświadczy przed Bogiem czterokrotnie złożonym świadectwem, iż jej oskarżyciel na pewno jest kłamcą; a piąte świadectwo po to, aby gniew Boga zaciążył na niej, jeśliby on znalazł się wśród prawdomównych. A gdyby nie łaska Boga dla was, i Jego miłosierdzie, i to, iż Bóg jest przyjmujący skruchę i mądry…} (Surah an-Nûr, 24:6-10)

Nie należy jednak rozumieć przez to, że jakakolwiek intymność z kobietą nie-mahram nie jest rzeczą poważną. Allah objawił w Koranie co znaczy:

{I nie zbliżajcie się do cudzołóstwa! Zaprawdę, jest to czyn szpetny i jakże to zła droga!} (Surah al-Isrâ, 17:32)

I powiedział:
{Powiedz wierzącym: niech spuszczają skromnie spojrzenia i niech zachowują czystość. To dla nich będzie przyzwoitsze. Zaprawdę, Bóg jest w pełni świadomy tego, co oni czynią!} (Surah an-Nûr, 24:30)

Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) powiedział: „Lepiej abyś został ukłuty w głowę żelaznym prętem niż abyś miał dotknąć kobietę której ci nie wolno dotykać (kobietę nie-mahram).” (Przekazał at-Tabarâni i al-Bayhaqi)