Muhammad ibn Sâlih al-`Uthaimîn
(zm. 1421H – rahimahullâh)
źródło: Szarh Riyadh-us-Sâlihîn, Rozdział 7, Hadith 74

 

Imam an-Nawawi napisał w Riyadh-us-Sâlihîn, Rozdział 7

Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):

{A kiedy wierni zobaczyli frakcje, powiedzieli: „Oto co obiecał nam Bóg i Jego Posłaniec. Prawdziwy jest Bóg i Jego Posłaniec!”. To pomnożyło jeszcze wiarę i całkowite poddanie się.}
(Surah Al-’Ahzab, 33:22)

{Niektórym mówiono: „Oto ludzie zebrali się przeciwko wam, bójcie się ich!”; lecz to pomnożyło tylko ich wiarę i oni powiedzieli: „Wystarczy nam Bóg! Jakże to wspaniały poręczyciel!” I oni powrócili z dobrocią i łaską od Boga, i nie dotknęło ich żadne zło. Oni postąpili zgodnie z upodobaniem Boga, a Bóg jest władcą łaski ogromnej}.
(Surah 'Ali `Imran, 3:173-174)

 

{I zaufaj Żyjącemu, który nie umiera!}
(Surah Al-Furqan, 25:58)

{Niech więc zaufają Bogu ludzie wierzący!}
(Surah 'Ibrahim, 14:11)

{A kiedy poweźmiesz decyzję, to zaufaj Bogu!}
(Surah 'Ali `Imran, 3:159)

 

{A temu, kto ufa Bogu, On sam wystarczy}
(Surah At-Talaq, 65:3)

{Wierzącymi są tylko: ci, których serca drżą z przerażenia, kiedy wspomina się Boga; ci, których wiara się powiększa, kiedy są im recytowane Jego znaki – oni ufają swojemu Panu}
(Surah Al-’Anfal, 8:2)

 

 

Hadith 74.

Przekazał Ibn Abbas, że Prorok (pokój z nim) powiedział:

„Pokazano mi poprzednie narody. Widziałem proroka, któremu towarzyszyła bardzo mała, mniejsza niż 10 osób grupa. Innego proroka, któremu towarzyszył jeden człowiek lub dwóch, oraz takich, którzy nie mieli nawet jednego towarzysza. Pokazano mi wielki tłum i pomyślałem, że to jest moja wspólnota (umma), ale powiedziano mi: ‚To ludzie Mojżesza, ale popatrz w inną stronę’. Spojrzałem i ujrzałem wielkie zbiorowisko. Powiedziano mi: „To są twoi ludzie i między nimi jest siedemdziesiąt tysięcy takich, którzy wejdą do Raju (Dżannah) bez rozliczenia lub kary”.

 

Następnie Prorok wstał i udał się do swojego mieszkania, a Towarzysze zaczęli zgadywać, kim mogą być ci ludzie, którzy wejdą do Raju bez rozliczenia i kary. Ktoś powiedział: „Prawdopodobnie to ci, którzy towarzyszyli Prorokowi (pokój z nim)”, inni rzekli: „Prawdopodobnie to ci, którzy urodzili się muzułmanami i nigdy nie dodawali Allahowi towarzyszy w czci”.

 

Wtedy Prorok (pokój z nim) wyszedł i spytał: „O czym rozmawiacie?”, więc odpowiedzieli mu. Rzekł: „To są ci, którzy nie wykonują ruqyah, ani tego nie szukają, nie wierzą w omen, ale ufają swojemu Panu (Allahowi)”. Na to Ukaszah bin Mihsan wstał i powiedział: „Proś Allaha, aby uczynił mnie jednym z nich”, a Prorok odpowiedział: „Jesteś jednym z nich”. Potem kolejny wstał i poprosił o to samo. Prorok odparł: „Ukaszah cię uprzedził”.

(Al-Buchari i Muslim)

 

 

---

Objaśnienie Ibn 'Uthaimina:

 

 

Hadith który podał Imam an-Nawawi jest z kolekcji Muslima. Chodzi tu o słowa:

„To są ci, którzy nie wykonują Ruqyah i nie proszą o Ruqyah, nie wierzą w omen, ale ufają swojemu Panu (Allahowi)”

 

Bardziej poprawny jest hadis z kolekcji Imama Buchariego.

 

„To są ci którzy nie proszą o Ruqyah, którzy nie proszą o kay, którzy nie wierzą w omen, i ufają swojemu Panu (Allahowi).”

 

Różnica jest w tym, że poprawna ruqyah i kay same w sobie są dozwolone, i Prorok sall allahu alayhi wa sallam także praktykował ruqyah. To co jest naganne, to prosić innych by wykonali Ruqyah jeśli jest się chorym. Całą ufność należy położyć w Allahu, wiedząc że On się tobą zaopiekuje.

 

W Riyadh us-Salihin mamy też hadis, przekazany przez Anasa:

„Powiedziałem do Thabita. Wykonać na tobie Ruqyah, tak jak to praktykował Prorok (sall allahu alayhi wa sallam)?” „Tak proszę, zrób to” odpowiedział. Anas poprosił Allaha tymi słowami: „Allahumma Rabban-nasi, mudh-hibal-ba’si, iszfi Antasz-Szafi, la szafiya illa Anta, szifa’an la yughadiru saqaman [Allah! Panie ludzkości! Zabierz tą chorobę i ulecz. Ty jesteś tym który leczy. Nie ma uzdrowienia inaczej jak przez Ciebie. Ulecz, uzdrowieniem które nie zostawia żadnej choroby].” (Hadith nr 903(4); z kolekcji al-Buchariego)

 

Kay to kauteryzacja (przyżeganie).

 

Z hadisu dowiadujemy się, że niektórzy z Proroków nie mieli żadnych stronników. I nie ważna jest ilość, ważna jest jakość. Nuh (Noe) nawoływał ludzi do Allaha przez 950 lat, a uwierzyła tylko garstka ludzi. Większość się z niego śmiała.

 

{A kiedy nadszedł Nasz rozkaz i kipiał piec, powiedzieliśmy: „Wnieś na statek ze wszystkiego po dwoje i twoją rodzinę – z wyjątkiem tego, przeciwko któremu już wcześniej padło słowo – i tych, którzy uwierzyli.” Lecz uwierzyli z nim tylko nieliczni.} (Surah Hud, 11:40)

 

Z omawianego hadisu dowiadujemy się także, o dużej grupie ludzi, którą byli stronnicy Musy (Mojżesza). Dostał on Taurat (Torę), która zwana jest także Matką Ksiąg Izraelskich. Miał on największą liczbę wyznawców wśród dzieci Izraela.

 

Jednak wspólnota Muhammada, jest najbardziej liczna. A jest tak, między innymi dlatego, że Prorok Muhammad w odróżnieniu od innych Proroków, został zesłany dla całej ludzkości, i ludzie przyjmować będą Islam, aż do Dnia Ostatecznego.

 

Wśród tej wspólnoty, będzie 70.000 wiernych, których ta właśnie cecha – Tawakkul (ufność w Allaha) – jest doskonała. Zaszczyt który osiągną, mianowicie „wejdą do Raju (Dżannah) bez rozliczenia lub kary”, osiągną właśnie dzięki Tawakkul.

 

Są nimi ci, którzy nie proszą innych o nic. Nie proszą innych o Ruqyah gdy są chorzy, nie proszą o Ruqyah ani o Kay. Otrzymają oni także inna nagrodę, co zostało przekazane w innych narracjach. Każdy z nich będzie mógł wziąć ze sobą do Raju 70.000 innych wiernych. Tak więc w sumie będzie ich 4.900.000.000

 

Tawakkul to całkowite zaufanie Allahowi, a proszenie stworzenia o cokolwiek jest ułomnością Imanu (wiary). Prosić i ufać należy jedynie Allahowi, Panu wszechświata któremu wszystko jest podporządkowane. Jest to prawdziwym zaszczytem.

 

Jeśli chodzi o Kay, to przekazane zostało że Prorok w ten sposób uleczył między innymi S’ada bin Mu’adha.

 

W dalszej części hadisu, mowa jest o „At-Tatayyur”, które pochodzi od słowa „Tayr” co znaczy ptak.

 

Arabowie za czasów dżahiliji (ignorancji przed Islamem), udając się w podróż, szukali na niebie znaków w formie lotu ptaka. Jeśli ptak leciał prosto, lub w prawo, uznawali to za dobry znak, i udawali się w podróż. Jeśli zaś leciał z powrotem, lub w lewo, uznawali że to zły znak, i zostawali w domu.

 

Wiara w to jest mniejszym bałwochwalstwem (szirk al-asghar). Arabowie wierzyli w wiele takich omenów i zabobonów. Myśleli też, że miesiąc Szałłal jest miesiącem nieszczęść, a środa jest dniem nieszczęsnym. Jeśli ktoś miał sklep, i pierwsza osoba która do niego weszła była upośledzona, lub niepełnosprawna, uznawali że to zły znak, i zamykali sklep tego dnia.

 

Wszystko to jest fałszem, a wcześniej wspomniany werset wystarcza gdy tylko się nad nim zastanowić

 

{A temu, kto ufa Bogu, On sam wystarczy}
(Surah At-Talaq 65:3)