Szeich Muhammad ibn `Uthaymîn
źródło: Madżmû Fatâwa, vol. 2, str. 293

Ktoś, kto popada w innowacje – czy staje się kâfir (niewiernym) czy nie?

To zależy. Jeśli innowacja osiąga poziom kufru (niewiary), to staje się jednym z dwóch rodzajów ludzi:

(i) Jeśli wiadomo, że jego intencją jest zniszczenie fundamentów Islamu i spowodowanie wątpliwości muzułmanów, osoba ta staje się niewiernym bez wątpliwości; zaprawdę jest obcy Islamowi i jednym z wrogów wiary.

(ii) Jeśli jest zbłąkany i otumaniony; nie może zostać uznany za niewiernego do póki dowody nie zostaną przeciwko niemu ustalone.

Jeśli innowacja nie osiąga poziomu kufru, to nie można go uznać za niewiernego. Pozostaje muzułmaninem, który popełnił wielkie zło.

W obu przypadkach musimy wzywać tych ludzi – którzy twierdzą, że są Muzułmanami, lecz popadają w innowacje, które mogą osiągnąć poziom Kufru, lub też mogą być mniejsze – ku prawdzie, tłumaczyć prawdę bez wrogości i potępienia ich. Jeśli jednak przekonamy się, że są zbyt aroganccy by przyjąć prawdę – gdyż Allah mówi (co znaczy), {Nie poniżajcie tych, których oni wzywają poza Bogiem, żeby nie znieważali Boga przez wrogość, nieświadomie…} (Surah al-An`âm, 6:108) – jeśli okaże się, że są aroganccy i uparci, to trzeba wskazać ich błędy i fałsz, gdyż staje się to wtenczas obowiązkiem.

Jeśli chodzi o odcięcie się od nich, to zależy to od innowacji. Jeśli jest to innowacja, która osiągnęła poziom kufru, wtenczas obowiązkiem jest odciąć się od osoby, która tej innowacji się trzyma. Jeśli [innowacja] jest mniejszego stopnia, to trzeba rozważyć całą sytuację bardziej dokładnie. Jeśli można coś osiągnąć przez odcięcie się od nich, to tak też czynimy; jeśli nic to nie przynosi, lub, jeśli uczyni go to jeszcze większym arogantem i oponentem, to należy tego unikać, ponieważ to, co nie przynosi korzyści lepiej jest pozostawić. [Wiedz także, że] w gruncie rzeczy zakazane (harâm) jest odcięcie się od wierzącego, ponieważ Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) powiedział: 'Nie jest dozwolone aby człowiek porzucił [nie rozmawiał] swego brata więcej niż trzy [noce].’[1]” (Madżmû Fatâwa, vol. 2, str. 293)