Szeich Rabî´ bin Hâdî al-Madkhalî
źródło: „Manhadż-ul-Anbiyâ” (eng. trans. str. 166-172, 180)
Rabî´ bin Hâdî powiedział,
„Sayyd Abu 'Ala al-Mawdûdî pisze,
„Zaprawdę władza i przywództwo jest najważniejszą kwestią wśród ludzi, oraz podstawowym fundamentem. Nie jest to nowością naszych czasów, lecz jest to związane z ludzkim życiem. Jest to czymś, od czego ludzie są zależni od niepamiętnych czasów, i jakże wspaniale świadczy o tym powszechnie znane powiedzenie,
„Ludzie mają religię swego króla.”
Dlatego też w hadisie zostało przekazane,
„Uczeni wspólnoty i jej władcy odpowiedzialni są za jej powodzenie lub korupcję.”” (al-Usas-ul-Akhlâqiyyah, str. 21-22)
To są słowa tego wielkiego intelektualisty! Świadczę przed Allahem, że jeśli bym jedynie słyszał o tym od osoby prawdomównej, to myślałbym, że błędnie przypisał te słowa temu wielkiemu intelektualiście. Lecz cóż mogę powiedzieć, ja czy ktokolwiek inny, skoro słowa te znajdują się w jego książce „al-Usas-ul-Akhlâqiyyah lil-Harakat-il-Islâmiyyah”?
[…]
Jednak faktem jest, że najważniejszą kwestią jest to, z czym został posłany każdy z Proroków (´alayhim-us-salâtu was-salâm), mianowicie to, co dotyczy Tauhîdu (jedności Boga) i Îmânu (wiary). Allah mówi o tym (co znaczy),
{My nie wysłaliśmy przed tobą żadnego posłańca, któremu nie dalibyśmy objawienia: „Nie ma boga, jak tylko Ja! Przeto czcijcie Mnie!”} (Surah al-Anbiyah, 21:25)
{Posłaliśmy do każdego narodu posłańca: „Czcijcie Boga i unikajcie bałwochwalstwa!”} (Surah an-Nahl, 16:36)
{Zostało objawione tobie i tym, którzy byli przed tobą: „Jeśli dodajesz współtowarzyszy, to z pewnością twoje działanie będzie daremne i na pewno znajdziesz się wśród stratnych!” Przeciwnie! Czcij Boga i bądź między wdzięcznymi!} (Surah az-Zumar, 39:65-66)
I to właśnie jest najważniejszą kwestią, która była przyczyną walki między Prorokami i ludźmi zbłąkanymi. Z tego właśnie powodu zostali potopieni, zagładzeni, zniszczeni przez trzęsienia ziemi, i ukarani.
Mawdûdî mówi następnie,
„Prawdziwym celem religii jest ustanowienie systemu prawej władzy.” (al-Usas-ul-Akhlâqiyyah, str. 22)
Ja (Szeich Rabi`i bin Hadi al-Madkhali) uważam jednak, że prawdziwym celem religii – jak również celem, dla którego Allah stworzył Dżinnów i Ludzi, celem dla którego posłał posłańców i objawił Księgi – jest czczenie jedynie Allâha i poświęcenie religii szczerze dla Niego. Allâh (ta´âlâ) mówi (co znaczy),
{Alif. Lam. Ra. Oto Księga, której znaki są utwierdzone, następnie jasno przedstawione – od Mądrego, w pełni świadomego: „Nie czcijcie nikogo innego, jak tylko Boga! Ja jestem dla was, od Niego, ostrzegającym i zwiastunem radosnej nowiny.} (Surah Hûd, 11:1-2)
Ponieważ al-Mawdûdî uważa, że władza i przywództwo jest celem religii i najważniejszą kwestią, która dotyczy ludzkości i największym fundamentem, przystaje abym zacytował co Szeich Ibn Taymiyyah napisał w odpowiedzi do Ibn-ul-Mutahhir al-Hullî, jednemu z Imamów Râfidhah, który przesadził względem przywództwa:
„Ibn-ul-Mutahhir al-Hullî powiedział,
„Następnie: Jest to piękne wypracowanie i piękna wypowiedź, obejmująca najważniejszą kwestię w religii, i najwspanialszą ze wszystkich Muzułmańskich zagadnień: przywództwo… Jest to jednym z filarów Imânu, umożliwiającą wieczne życie w Raju oraz schronienie przed Gniewem najbardziej Litościwego.”
Trzeba jednak skomentować tą wypowiedź z kilku powodów:
Po pierwsze: Osoba, która twierdzi, że przywództwo jest najważniejszą rzeczą w religii, jest kłamcą według jednogłośnej opinii (idżma) Muzułmanów, zarówno u Sunnitów jak i Szyitów. Zaprawdę jest to niewiarą (Kufr), ponieważ wiara w Allâha i Jego Posłańca jest ważniejsza od przywództwa – i jest to powszechnie znane w religii Islamu. Tak też niewierny (Kâfir) nie stanie się Muzułmaninem do póki nie zaświadczy, że nie ma bogów prócz Allaha i Muhammad (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam) jest Posłańcem Allâha. Z tego też powodu Posłaniec Allâha (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam) walczył przeciwko niewiernym, co zostało przekazane w Sahîhayn1 i innych zbiorach,
„Zostało mi nakazane abym walczył przeciwko ludziom, do póki nie zaświadczą, że nie ma boga prócz Allaha i że Muhammad jest Posłańcem Allaha, odprawiać będą modlitwę i płacić zakât (dla biednych).” (al-Buchârî, Muslim i inni)
Allâh (ta´âlâ) mówi (co znaczy),
{…Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę,
to dajcie im wolną drogę. Zaprawdę, Bóg jest przebaczający, litościwy!} (Surah at-Taubah, 9:5)
To też przekazał `Alî (radhiyâ Allâhu ´anh) gdy Prorok go wysłał. I podobnie Prorok (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam) napotykał na Kuffâr i zostawił ich w spokoju, tylko dla tego, że pozostawili za sobą Kufr – nigdy im nic nie wspominał o przywództwie. Allâh (ta´âlâ) mówi następnie (co znaczy),
{Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę, to staną się waszymi braćmi w religii.} (Surah at-Taubah, 9:11)
A więc uczynił ich braćmi w Religii na podstawie skruchy. Gdy Kuffâr przyjmowali Islam za czasów Proroka (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam), prawa Islamu były względem nich wdrażane. Nigdy nie mówiono im nic o przywództwie. Żaden z uczonych nie przekazał nic takiego od Posłańca, czy to z hadisu o ograniczonych źródłach czy o rozprzestrzenionych. Dlatego też wiemy, że Prorok (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam) nie wspominał o przywództwie, ani ogólnie ani szczegółowo, jak więc może to być najważniejsze w religii…??
Po drugie: Wiara w Allaha i Jego Posłańca jest ważniejsza niż kwestia przywództwa, bez względu na czas i miejsce. Kwestia panowania nigdy nie stanie się od tego ważniejsza ani bardziej wzniosła.
Po trzecie: (Jeśli by tak było) To obowiązkiem Proroka (sallâ Allâhu ´alayhi wa sallam) byłoby wytłumaczyć to swojej wspólnocie, tak samo jak wytłumaczył wszystko co dotyczy Salâh, Zakâh, Siyâm i Hadż’, i (wytłumaczyć) im tak samo dokładnie jak wytłumaczył im wiarę w Allâha, jedność Allâha i Dzień Ostateczny. Wiadomo także, że kwestia Imamatu (przywództwa) nie została objaśniona w Księdze ni w Sunnie, w sposób w jaki te fundamentalne kwestie zostały objaśnione. […] Wiadomo także, że najwspanialsza i najważniejsza z kwestii Muzułmanów, powinna być częściej i wyraźniej opisana w Księdze Allaha, Wzniosłego, niż inne rzeczy, a objaśnienie jej przez Wysłannika Allaha powinna przewyższać inne rzeczy. Tak więc Koran przepełniony jest Tauhidem Allaha, wspominając Jego Imiona i Atrybuty, Jego Aniołów, Księgi Objawione, Wysłanników, Dzień Ostateczny, zakazy i nakazy, przepisane kary oraz prawa dziedzictwa, w odróżnieniu do kwestii Imamatu. […] Allah uzależnił powodzenie od tego, w czym nie ma żadnej wzmiany o Imamacie, mówiąc:
{A kto posłucha Boga i Jego Posłańca, będzie wraz z tymi, którym Bóg okazał dobroć: z prorokami i sprawiedliwymi, z męczennikami i świętymi. Jakże oni są piękni jako towarzysze!} (Surah an-Nisâ’, 4:69)
{Takie są granice Boga. A kto jest posłuszny Bogu i Jego Posłańcowi, tego On wprowadzi do Ogrodów, gdzie w dole płyną strumyki; oni tam będą przebywać na wieki. I to jest wielkie szczęście! A kto się zbuntuje przeciw Bogu i przeciw Jego Posłańcowi i przekroczy Jego granice, to Bóg wprowadzi go do ognia, gdzie będzie przebywał na wieki. I ta kara będzie dla niego poniżająca!} (Surah an-Nisâ’, 4:13-14)
Tak więc Allâh wspomina w Koranie, że ktokolwiek posłuszny jest Jemu i Wysłannikowi, ten odniesie sukces w życiu przyszłym, a ktokolwiek wykracza poza granice które On ustanowił, ten zostanie ukarany. To jest różnica między powodzeniem a niepowodzeniem, a Imamat nie jest wspomniany.”
I Allah Wzniosły Błogosławiony powiedział:
{Wierzącymi są tylko: ci, których serca drżą z przerażenia, kiedy wspomina się Boga; ci, których wiara się powiększa, kiedy są im recytowane Jego znaki – oni ufają swojemu Panu – ci, którzy odprawiają modlitwę; ci, którzy rozdają z tego, w co ich zaopatrzyliśmy – tacy są naprawdę wierzącymi! – Dla nich są przygotowane stopnie u ich Pana i przebaczenie, i szlachetne zaopatrzenie.} (Surah al-Anfâl, 8:2-4)
Więc zaświadczył o Imanie tych ludzi, nie wposminając Imamatu. I Allâh powiedział:
{Wiernymi są tylko ci, którzy uwierzyli w Boga i Jego Posłańca – potem nie mieli wątpliwości – i walczyli swoimi majątkami i swoimi osobami na drodze Boga. Tacy – oni są prawdomówni!} (Surah al-Hudżurât, 49:15)
Więc zatwierdził, że ich Imân jest prawdziwy, nie wspominając Imamatu.
I powiedział:
{Nie jest pobożnością, że zwracacie twarze ku wschodowi i ku zachodowi. Lecz prawdziwie pobożny jest: kto wierzy w Boga i w Dzień Ostatni; w aniołów, w Księgę i w proroków; i ten, kto rozdaje majątek – mimo umiłowania go – bliskim krewnym, sierotom i biedakom, podróżnemu i żebrzącym, i na wykup niewolników; i ten, kto odprawia modlitwę; i ten, kto daje jałmużnę; i ci, którzy wypełniają swoje zobowiązania, kiedy się zobowiązali; i ci, którzy są cierpliwi w nieszczęściu i przeciwności, i w czasie niebezpieczeństwa; oto ci, którzy są szczerzy w wierze. Oni są prawdziwie bogobojni!} (Surah al-Baqarah, 2:177)
I powiedział:
{Alif. Lam. Mim. To jest Księga – nie ma, co do tego żadnej wątpliwości – droga prosta dla bogobojnych; Dla tych, którzy wierzą w to, co skryte, którzy odprawiają modlitwę i rozdają z tego, w co ich zaopatrzyliśmy; i dla tych, którzy wierzą w to, co tobie zesłaliśmy, i w to, co zostało zesłane przed tobą; oni wierzą mocno w życie ostateczne. Tacy są na drodze prostej, danej im od ich Pana, i oni będą szczęśliwi.} (Surah al-Baqarah, 2:1-5)
Oświadczył, że są na drodze prostej i będą szczęśliwi, nie wspominając Imamatu.” (Minhâdż-us-Sunnah (1/28-33))
Moją intencją jest doradzić młodzieży Muzułmańskiej, tak aby trzymali się przesłania Proroka. I radzę im aby nie szukali (wiedzy) jedynie po to aby porównać między Rabî´ i al-Mawdûdî, lecz żeby skupili się na Koranie, słowach naszego Pana, i Sunnie naszego Posłańca. Wtedy nie będą stawiać na równi z tymi źródłami ludzkiej mowy, bez względu na status danej osoby. Tego wymaga Îmân i jest dowodem szczerości danej osoby.