Muhammad ibn Sâlih al-`Uthaimîn (zm. 1421H – rahimahullâh)
źródło: Szarh Riyadh-us-Sâlihîn
Hadith nr. 3
Aisza przekazała, że Posłaniec powiedział: „Po zdobyciu dla islamu Mekki, nie ma emigracji (do Medyny). Pozostaje jednakże aktualny wysiłek dla islamu i intencja. Jeśli wymagać się będzie od was wyruszenia do walki, to wyruszajcie” (al-Buchari i Muslim)
Objaśnienie ibn `Uthaimîn
Hidżrą (emigracją) jest opuszczenie krajów innowierców i bałwochwalców, i osiedlenie się w krajach muzułmanów. Opuszczenie krajów muzułmanów i osiedlenie się wśród innowierców i bałwochwalców jest zakazane (harâm).
Hidżrah dla Allâha.
Ma to miejsce w przypadku, gdy ktoś mieszka wśród bałwochwalców, i pragnie dołączyć do muzułmanów tak, aby móc praktykować swą religię. I jest to najlepszy rodzaj hidżry.
Hidżrah w celu interesów lub poślubienia.
Ten rodzaj hidżry jest niższy, lecz także dozwolony, gdy muzułmanin opuszcza kraj bałwochwalców i osiedla się w kraju muzułmanów z intencją tutaj wspomnianą.
Hidżra jest trzech rodzajów
Hidżrah z danego miejsca
Opuszczenie miejsca, w którym istnieją grzechy. Obowiązkiem (wâdżib) muzułmanina jest opuszczenie kraju niewiernych, jeśli nie jest on w stanie jawnie ukazywać swej religii. Jeśli może jawnie ukazywać i praktykować swą religię, wtedy jest zalecane (mustahabb), aby opuścił ich kraj. To dotyczy muzułmanina, który pierwotnie znajduje się w kraju nie-muzułmańskim.
Jeszcze większym grzechem jest opuszczenie kraju muzułmańskiego, aby się osiedlić w kraju niewiernych. Człowiek taki wspomaga także niewiernych wydając u nich pieniądze.
[Oddalenie się od kraju muzułmanów może być tylko tymczasowe, i wówczas muzułmanin musi spełnić następujące warunki:
1. Musi mieć wiedzę, aby oddalać wszelkie wątpliwości, które napotka u nich.
2. Musi być osobą mocno religijną i praktykującą, tak aby móc oprzeć się pokusom które w kraju muzułmańskim nie są tak rozpowszechnione.
3. Musi istnieć ku temu potrzeba, a potrzebą tą jest
a) Wzywanie ludzi do islamu, co jest obowiązkiem zbiorowym (fard kifayyah)[1], tych, którzy posiadają odpowiednią wiedzę
b) Potrzeba poznania sytuacji, jaka panuje w kraju niewiernych.
c) Utrzymywanie relacji dyplomatycznych.
d) Osobiste korzyści takie jak interesy lub opieka medyczna.
e) Zdobywanie wiedzy świeckiej, której nie ma w kraju muzułmańskim.][2]
Hidżrah od złych uczynków
Opuszczenie grzechów zarówno wobec Allâha, jak i ludzi.
Z autorytetu Dżabira, który powiedział, że słyszał jak Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) mówił: „Muzułmaninem jest ten, z którego rąk i języka muzułmanie są bezpieczni.” (Sahih Muslim, [eng. trans. księga 1, numer 0065])
Hidżrah od złych osób
Grzesznika opuszcza się po to, aby go wychować, jeżeli jest w tym jakaś korzyść. Jeśli opuszczenie go nie pomoże, to nie jest on opuszczany.
Abu Ayyub Ansâri przekazał, że Wysłannik Allaha (sall allahu `alejhi ła sallam) powiedział: „Nie jest dozwolone aby muzułmanin oziębił swe stosunki z bratem [w islamie] więcej niż trzy noce, gdy się spotykają odwracają się od siebie na wzajem; lepszym z nich jest ten który pierwszy przekaże pozdrowienie.” (Sahih Muslim, [eng. trans. księga 32, numer 6210])
Jednak w przypadku, gdy opuszczenie go przywróci go do posłuszeństwa, jest to dozwolone. Dowodem jest między innymi historia Kâ’b ibn Mâlik i jego przyjaciół, których Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) i całe społeczeństwo muzułmańskie opuściło na okres pięćdziesięciu dni i nocy.[3]
[1] Jeśli jakaś część muzułmanów ten obowiązek spełnia, to inni zwolnieni są od tego obowiązku. Jeśli zaś nikt tego nie wykonuje, to wszyscy będą odpowiedzialni.
[2] Sharh Thalâthat-il-Usûl, [eng. trans.] str. 215-217.
[3] Hadith ten znajduje się w kolekcji Muslima (Sahih Muslim, [eng. trans. księga 37, numer 6670]). Gdy Kâ’b ibn Mâlik nie udał się wraz z Prorokiem (sall allahu `alejhi ła sallam) na bitwę pod Tabûk, Prorok (sall allahu `alejhi ła sallam) ani inni sahabah z nim nie rozmawiali, i nie przekazywali salâm przez pięćdziesiąt nocy. Doszło nawet do tego, że Prorok nakazał jego żonie, oraz żonom innych ludzi, którzy także pozostali w tyle, aby wyprowadziły się z ich domów. W końcu Allâh przyjął skruchę Kâ’b ibn Mâlik, ponieważ w odróżnieniu do hipokrytów powiedział on prawdę. I następujące wersety zostały objawione odnośnie hipokrytów (117), oraz odnośnie Kâ’b ibn Mâlik i jego towarzyszy (118):
{[117.] Bóg zwrócił się do Proroka, do muhadżirów i do ansarów, którzy poszli za nim w trudnej godzinie, zanim serca niektórych spośród nich omal się nie wypaczyły. Wtedy On zwrócił się do nich – przecież On jest dobrotliwy, litościwy! – [118.] i do tych trzech, których pozostawiono w tyle, kiedy ciasna stała się dla nich ziemia – mimo jej rozległości – i ciasne się stały dla nich ich dusze. Oni sądzili, iż nie ma już żadnej ucieczki przed Bogiem, jak tylko u Niego. Wtedy On zwrócił się ku nim, aby się nawrócili. Zaprawdę, Bóg jest Przebaczający, Litościwy! [119.] O wy, którzy wierzycie! Bójcie się Boga i przebywajcie z tymi, którzy mówią prawdę!} (Surah at-Taubah, 9:117-119) Kâ’b ibn Mâlik powiedział także w tym hadisie, „Na Allaha, odkąd Allah przywrócił mnie do Islamu, nie zaznałem większego błogosławieństwa niż prawdę, którą powiedziałem Prorokowi [odnośnie powodu, dla którego pozostał, i nie udał się na bitwę], i jeśli powiedziałbym kłamstwo, zostałbym zrujnowany tak jak zrujnowani zostali ci, którzy skłamali. Odnośnie tych, którzy skłamali, Allah użył najsroższych słów, jakich kiedykolwiek użył odnośnie kogokolwiek: {Oni będą zaklinać was na Boga, kiedy do nich powrócicie, żebyście się od nich odwrócili. Odwróćcie się więc od nich! Oni są brudem i miejscem ich schronienia będzie Gehenna! – jako zapłata za to, co zarobili! Oni was zaklinają, abyście byli z nich zadowoleni. Lecz, zaprawdę, Bóg nie jest zadowolony z ludzi szerzących zepsucie!} (Surah at-Taubah, 9:95-96)”